co-love (lid)
Gevestigd: Enschede
Status: Offline
|
 Geplaatst op: 02-05-2009 20:23:25
ok jongens hier komt het verhaal van mij en nasalot elke week een stukje als jullie meer willen dan moet je het zeggen anders kappen we er mee. hier komt ie:
Er zijn 2 vriendinnen, 1 word vermoord door haar ex-vriend. Maar dat weet die vriendin niet. Diegene die is vermoord, lijd nog een gewoon leven. Alleen hoort niemand haar. Alleen haar oude vriendin. Ze besluiten die ex-vriend te pesten. De vermoorde meid schrijft dingen op de muur. En zo drijven ze hem tot waanzin. Degene die leeft, doet alsof ze van niets weet.
Corine = geest
Eva = vriendin
Ex = James
Intro
Blij loop ik naar de auto. Ik zie mijn broer, Martijn, verdrietig naar de auto lopen. ,, Martijn, wat is er nou! Je praat helemaal niet meer met me! �� Boos stap ik in de auto. Martijn heeft nog steeds niets gezegd. ,, Martijn! �� Schreeuw ik uit. Ik zie mama & papa lopen, ze stappen bijna te gelijk de auto in. Langzaam kijk in van Martijn naar mijn ouders. Ze zien er bleek uit en hebben wallen onder hun ogen. Papa start de auto. ,, Waar gaan we heen? �� Vraag ik zacht. Niemand zegt iets. ,, Waar gaan we heen?! �� Dit keer iets harder. Maar weer geen geluid. ,, Joehooeee? �� Roep ik luid. Geen geluid terug. Alleen de motor die ronkt. We rijden onze afrit af. Ik voel dat ik moe ben, en gaap. Mijn blik glijdt naar Martijn. Zijn dat tranen? ,, Martijn, waarom huil je? �� Geen antwoord terug. Pfu, denk ik. Dan maar niet.
Na 5 � 10 minuten staat de auto ineens stil. We staan voor het ziekenhuis. ,, Waarom zijn we hier?! Is oma dood?! �� Schreeuw ik verschrikt uit. Voor de zo veelste keer geen antwoord terug. ,, Zeg op! �� Ik zie dat papa mama�s hand vasthoud. Martijn loopt naar binnen, gevolgd door ma en dan door pa. Langzaam strompel ik achter ze aan. Ik struikel bijna, waardoor ik uit mijn gedachten kom. Zie ik daar mezelf liggen? Daar, onder die witte doek? Maar dat is toch onmogelijk? Hoe kan ik daar nou liggen? En wat zie ik daar? Takken? Een grote snijwond? ,, MAMA! �� Roep ik door mijn tranen heen. Alsof mama nu reageert, begint ze te huilen. Gevolgd door Martijn. Papa trekt bleek weg. ,, Hoe kan ik hier nou weer liggen? �� Fluister ik. Zacht draai ik me om. Ik zie dat er een arts in de deuropening staat. ,, Het spijt me. We hebben haar niet kunnen reanimeren. �� Ik zakte in elkaar. Reanimeren? Betekende dit dat ik.. dood was?
ok jongens hier komt het verhaal van mij en nasalot elke week een stukje als jullie meer willen dan moet je het zeggen anders kappen we er mee. hier komt ie:
Er zijn 2 vriendinnen, 1 word vermoord door haar ex-vriend. Maar dat weet die vriendin niet. Diegene die is vermoord, lijd nog een gewoon leven. Alleen hoort niemand haar. Alleen haar oude vriendin. Ze besluiten die ex-vriend te pesten. De vermoorde meid schrijft dingen op de muur. En zo drijven ze hem tot waanzin. Degene die leeft, doet alsof ze van niets weet.
Corine = geest
Eva = vriendin
Ex = James
Intro
Blij loop ik naar de auto. Ik zie mijn broer, Martijn, verdrietig naar de auto lopen. ,, Martijn, wat is er nou! Je praat helemaal niet meer met me! ‘’ Boos stap ik in de auto. Martijn heeft nog steeds niets gezegd. ,, Martijn! ‘’ Schreeuw ik uit. Ik zie mama & papa lopen, ze stappen bijna te gelijk de auto in. Langzaam kijk in van Martijn naar mijn ouders. Ze zien er bleek uit en hebben wallen onder hun ogen. Papa start de auto. ,, Waar gaan we heen? ‘’ Vraag ik zacht. Niemand zegt iets. ,, Waar gaan we heen?! ‘’ Dit keer iets harder. Maar weer geen geluid. ,, Joehooeee? ‘’ Roep ik luid. Geen geluid terug. Alleen de motor die ronkt. We rijden onze afrit af. Ik voel dat ik moe ben, en gaap. Mijn blik glijdt naar Martijn. Zijn dat tranen? ,, Martijn, waarom huil je? ‘’ Geen antwoord terug. Pfu, denk ik. Dan maar niet.
Na 5 á 10 minuten staat de auto ineens stil. We staan voor het ziekenhuis. ,, Waarom zijn we hier?! Is oma dood?! ‘’ Schreeuw ik verschrikt uit. Voor de zo veelste keer geen antwoord terug. ,, Zeg op! ‘’ Ik zie dat papa mama’s hand vasthoud. Martijn loopt naar binnen, gevolgd door ma en dan door pa. Langzaam strompel ik achter ze aan. Ik struikel bijna, waardoor ik uit mijn gedachten kom. Zie ik daar mezelf liggen? Daar, onder die witte doek? Maar dat is toch onmogelijk? Hoe kan ik daar nou liggen? En wat zie ik daar? Takken? Een grote snijwond? ,, MAMA! ‘’ Roep ik door mijn tranen heen. Alsof mama nu reageert, begint ze te huilen. Gevolgd door Martijn. Papa trekt bleek weg. ,, Hoe kan ik hier nou weer liggen? ‘’ Fluister ik. Zacht draai ik me om. Ik zie dat er een arts in de deuropening staat. ,, Het spijt me. We hebben haar niet kunnen reanimeren. ‘’ Ik zakte in elkaar. Reanimeren? Betekende dit dat ik.. dood was?
|
Chatten! 
