twee jaar geleden leerden ik een jongen kennen, we zaten in dezelfde groep vrienden maar praten deden we niet echt, tot over een jaar geleden begonnen we als maar meer te praten en het klikte zo goed dat ik het zelf niet kan beschrijven. We werden al snel beste vrienden en deden alles met elkaar, er was niets da we niet samen hadden beleefd. Uiteindelijk kregen we allebei gevoelens voor elkaar, zijn relatie was al een tijdje geeindigd maar het meisje met wie hij verkeerde gaf hem niet snel op en was ook niet bereid dat te doen. Aangezien de situatie besloten we het toch een kans te geven want we wisten allebei dat we er spijt van zouden hebben als we het niet deden. Om eerlijk te zijn, die maanden met hem waren de beste maanden ooit van heel mijn leven. Maar al snel kwam er ook een einde aan, ik was helemaal kapot en gebroken. Uiteindelijk een half jaar verder en ik leerde een nieuwe jongen kennen, alles ging goed en ik was hem bijna vergeten tot hij weer contact opnam. We hielpen elkaar door dik en dun, hij had problemen in zijn relatie, ik ondertussen ook in die van mij. Maar elke keer we bij elkaar waren voelden het zo goed, hij begreep mij, en ik zette hem altijd even met zijn voeten op de grond, wat hij ook wel nodig had. Hij was altijd al iemand die nooit goed wist hoe gevoelens te uiten en kropte veel op, maar bij mij stroomde hij er alles uit. Ik ken hem zoals geen ander hem kent , alles voelde zo vertrouwd. We hebben nog een paar keer een relatie geprobeerd, maar het liep nooit af zoals het moest. Veel gekwets en verwarrende gevoelens voor ons allebei. In het begin van de zomervakantie verkeerde ik terug met een jongen waar ik al voor hem iets mee had gehad, dat duurde een jaar dus die jongen heeft altijd een grote rol gespeelt in mijn leven. Hij wist ook hoe graag ik die jongen ooit zag en had het daar al altijd wat moeilijk mee, Ik wou dat ze elkaar leerden kennen, we gingen met een hele groep vrienden naar een groot meer, op weg daarnaar vertelde hij me dat hij weer gevoelens voor me had, en smeekte hij me achter nog een laatste kans. Ik kon het niet, ik had hem al teveel kansen gegeven en had nu eindelijk iemand waarmee het zoveel makkelijker ging en op wie ik kon rekenen opvlak van verkeren. Van dat moment wist ik dat onze uitstap niet al te leuk meer ging worden. Ik voelde me schuldig tegenover hem, ik wist hoe hij zich voelde, en uit gewoonte proberen we elkaar altijd weer op te fleuren. Dat dee ik ook, en het werkte. Maar mijn huidige vriend kon daar niet echt mee lachen, en hij wilt/wou dat we elkaar niet meer spreekte. Dat was moeilijk omdat we al die tijd steunde en rekende op elkaar en een band hadden die niet te beschrijven was. Toch dee ik het, hij was gekwetst doordat ik hem afwees, maar ik had ook het recht om eens gelukkig te zijn, zonder excuses of zever. We hebben elkaar al een paar maanden niet gesproken, maar ik mis zijn gezelschap enorm. Ik heb vooral schrik dat het helemaal opnieuw begint. Ik verkeer nu bijna een half jaar metdie zelfde jongen van in de zomervakantie, en kan ik het maken tegenover hem om mijn toen-beste vriend terug te sturen of af te spreken? Ik weet me geen raad, maar ik mis hem enorm op vlak van vriendschap. Help mij ajb! x