___________________________________________________________


Eenzaam meisje,

helemaal alleen,

geen mensen om haar heen.

De zonnestralen,

golvend in haar haren.

Haar donkere koele ogen,

doorgronden de bomen.

Diezelfde bomen,

die haar ziel bevatten,

sterven,

zoals sneeuw in de zon.

De doornen van de rode roos in haar hand,

verblinden haar gedachten.

Zoals een meisje,

dat net de dood heeft gezien.

Geen mens,

verstaat haar verdriet,

niemand,

die haar ziet.

Ze staat voor een afgrond,

schreewend en smekend.

Ze dreigt te vallen,

maar niemand komt,

het is te laat...

Vallend op de grond,

haar lichaam vervagend,

besef ik,

dat meisje,

dat ben ik...

__________________________________________________________