jij bent de maan,
die waakt over de nacht.
Ik ben de zon,
die eenzaam op je wacht.

We kunnen elkaar niet bereiken,
we zitten niet op de zefde baan.
Want als jij opkomt,
zal ik ondergaan..



Ik zit hier op mijn kamer,
helemaal alleen.
En ik luister naar de stilte,
naar de stilte om mij heen..

Zacht hoor ik de regen,
tikkend tegen het raam.
De maan schijnt door de wolken,
en de wind fluistert je naam.

Ik voel me ongelukkig,
eenzaam, koud en bang.
Ik kan mijn tranen niet bedwingen,
en ze glinsteren op mijn wang.

Snel veeg ik ze weg,
bang dat iemand ze ziet.
Ze zouden om mij lachen,
om mijn tranen van verdriet.



Voor jou nog nooit gesproken woorden,
op het puntje van me tong.
Die jou toebehoorde,
Maar die ik steeds verdrong.

Woorden als glas zo breekbaar,
zijn gebroken in mijn mond.
En voor alijd onuitspreekbaar,
Omdat ik de moed niet vond..