Weet je nog dat papa's schouders de hoogste plek op aarde was, en mama jou heldin?
Je ergste vijand was je broertje. Race wedstrijden gingen over wie het snelste kon rennen.
Het enige geneesmiddel dat je kende was een hoestdrankje,
en een kort rokje dragen maakte je geen slet.
Weet je nog dat het enige dat je pijn kon doen een schaafwond op je knie was.
En een afscheid betekende altijd, tot morgen?
We konden niet wachteb om op te groeien.
Nu weet je beter,
Papa schouder is nog steeds de hoogste plek op aarde,
je kan er nu alleen makkelijker bij en mama is nu behalve je heldin ook je beste vriendin.
Je broertje is je alles en je weet nu pas wat hij voor je betekent.
Race wedstrijden houden nu meer in dan een wedstrijdje hardlopen en behalve hoestdrank heb je ook nog pijnstillers.
Een kort rokje maakt je nog steeds geen slet, het ligt er alleen aan hoe je het combineert.
De tijd dat alleen een schaafwond je pijn deed is voorbij.
Je word sneller en dieper geraakt, maar het verwerken gaat sneller. Je weet dat het woordje afscheid niet altijd, tot morgen betekent en zegt liever, tot ooit...
Konden we daarom niet wachten om op te groeien?


Nu ik ouder ben zie ik hoe de wereld in elkaar zit. Mijn onschuldige wereldje van vroeger is veranderd in iets wat ik met mijn kleine oogjes nooit had kunnen zien.
Lol maken is niet meer spelen, maar beetje roken en drinken met elkaar. Papa en mama waren niet langer meer stoer.
En jezelf zijn kan je wel vergeten, want je doet er alles aan om populair te blijven.
Meiden dagen elkaar uit wie het meeste jongens kunnen krijgen. En niks is meer onschuldig.
School is niet langer een speelplek. Niks is te bloot niks is te erg.
Je leeft voor drank, wiet en aandacht. Jongens playen en doen alles voor meer.
Vrienden waren nooit fake. Je kon ze vertrouwen en mee spelen.
Je grootste geheim was dat je stiekem een snoepje had gepakt zonder dat je mama het wist.
Ruzie was niet meer als iets van elkaar afpakken. Dan kreeg je een kusje van mama en alles was weer goed.
En dan te bedenken dat ik hier altijd van droomde.


Als een klein meisje geboren, met een hart zo groot. Alles wou ik weten, wat het leven me allemaal bood. Meisje zonder zorgen, dat was ik toen. Niet verwachtend, wat het leven me kon aandoen. Groeide op en alles nam zich mee. Het liefst had ik een leven, net als een CD. Waarin ik kon doorspoelen of terug. Ik kon kiezen, langzaam of vlug. Maar het leven was moeilijker dan gezegd. Maar overal is een kans, voor wat ik dan ook vecht. Het leert me de juiste keuze te maken. En daarmee me doel te bereiken. Soms werkte ik mezelf in de problemen. En moest ik dingen van mensen overnemen. Maar alles kwam goed wanneer ik luisterde naar mijn hart. Want daarmee is mijn leven ook opgestart.


Vroeger was alles zonder zorgen, dan huppelde je naar je buurjongen om te vragen of die buiten kwam en de enige ruzie die je had was omdat iemand je een bal in je gezicht had gegooid. Er bestonden geen gebroken harten, want de enige met wie je wou trouwen was je vader. Je wou net zo'n sterke vrouw worden als je moeder, er bestonden geen meisjes die gemene dingen deden en leugens over je vertelde. Het enige waar je je druk over maakte was of je wel meer barbies had dan de ander. Toch wilden we zo graag groot zijn, maar als je toen verliefd was vroeg je het gewoon aan hem, niet via msn of sms. Daar deden we niet aan, toen hadden we nog lef. We kenden geen angsten, alles was goed en je superhelden waren je ouders, je opa en oma. Er waren geen geheimen voor iemand, je beste vriendin vertelde je alles en je lachte met elkaar, er was nooit ruzie, af en toe een meningsverschil maar dat was binnen 1 minuut weer goed. Toen was het leven allemaal nog veel gemakkelijker zonder stres en zorgen. Ja, wij willen zo graag terug, maar tegenslagen horen erbij, gebroken harten moeten er komen want die maken je sterker, ruzies met vriendinnen moeten er ook zijn want dan pas zie je wie de echten zijn. Alles maakt je sterker en dan kom je er stukje voor stukje steeds verder in het leven en begrijp je alles beter. Tuurlijk zit je met een hoofd vol vragen waarom dingen gebeuren, soms huil je weken. Ook al heb je zo vaak een gebroken hart meegemaakt, het blijft pijn doen omdat je om iemand geeft, en die gene verliest.


Weetje nog dat je vroeger een kusje gewoon een kusje was, dat je niet meteen de hoer was als je met 3 jongens over staat liep. Je gewoon een kort rokje aan kom hebben, zonder dat je de slet was. Dat de ergste pijn die je kon voelen een schaafwond was 
en dat papa en mama voor altijd waren. Het lijkt wel naarmate je ouder wordt, de wereld steeds erger wordt.
 Weetje nog vroeger, toen je zo graag groot wilde zijn 
en nu, nu ben ik het liefst weer klein.