Intervieuw over The Black Parade
The Black Parade is geen gewone naam. Het is ook de naam van het nieuwe alter ego van de band. Gerard vertelt waarom: “Als je als band een nieuwe plaat gaat maken, moet je eigenlijk een nieuwe band worden. Weinig bands doen dit ook echt, wij besloten om het deze keer echt te doen. Laat er geen misverstanden over bestaan, wij zijn nog steeds My Chemical Romance en fans moeten deze plaat ook zien als de derde My Chemical Romance cd, maar om deze plaat te kunnen maken, moesten we tot The Black Parade transformeren. Voor deze cd wilden we een meer theatrale aanpak. De volgende plaat zal weer heel anders worden.”

En een theatrale plaat is het geworden. “Mijn favoriete bands zijn de bands die zichzelf steeds opnieuw hebben uitgevonden. Smashing Pumpkins, Ramones, Pink Floyd en Queen bijvoorbeeld.” Zeker van die laatste twee zijn op de nieuwe cd duidelijke invloeden hoorbaar. Volgens Gerard is de nieuwe single Welcome to the Black Parade een kruising tussen Queen en de Ramones, gegoten in een My Chemical Romance sausje.

The Patient
Er is één verhaal dat als een rode draad door het album loopt. Gerard legt het verhaal uit: “Wanneer je sterft, komt de dood voor je op de manier zoals jij wilt. Wij hebben een karakter gecreëerd genaamd ‘the Patient’. Hij ligt in het ziekenhuis en bij hem komt de dood hem halen in de vorm van een ‘black parade’. Hij lijkt dood te gaan, maar naarmate het album vordert, krijg je meer het idee dat hij nog steeds in het ziekenhuis ligt. Op het einde heeft hij zelf de keus of hij wil leven of niet.”
The Black Parade is dus duidelijk een conceptalbum geworden: “Three Cheers was ook een conceptalbum over het thema wraak en op ons eerste album stond een conceptsong Demolition lovers. Onze fans verwachten niet anders van ons, we zijn een band die altijd met concepten werkt.”

Het album klinkt heel anders dan het andere werk. Niet meer dan logisch, volgens Gerard Way: “Het is een natuurlijk proces, omdat het geen natuurlijk proces is. Het is geen logisch vervolg op onze vorige cd’s, maar daarom is het wel een logische nieuwe My Chemical Romance plaat”. Cryptisch? Misschien, maar de band heeft vanaf het begin wel een duidelijke evolutie doorgemaakt. “I brought you my bullets, you brought me your love (het debuutalbum van MCR) was dat van een band die zichzelf probeerde te vinden,” vertelt Gerard. “Three cheers for sweet revenge dat van een band die aan het ontdekken is wie ze zijn. Het nieuwe album is dat van een band die echt een eigen identiteit heeft gekregen, we hebben nu het sterke gevoel dat we weten waar deze band voor staat.”
Was onsterfelijkheid nog een van de thema’s van de vorige plaat, deze keer lijkt het omgekeerd. “Om deze plaat te kunnen maken, moesten we naar onze eigen sterfelijkheid kijken. We waren heel erg op zoek naar antwoorden, de band is heel erg veranderd en we voelden dat we deze verandering moesten laten zien. We voelden allemaal dat we op dit punt waren aangekomen. Door naar onze eigen sterfelijkheid te kijken, waren we in staat om onszelf opnieuw uit te vinden.”
Gerard Way praat graag in termen van ‘mortality’ en ‘immortality’. Hieruit wordt duidelijk hoe serieus hij zijn band neemt en vooral hoe graag My Chemical Romance een onsterfelijke plaat heeft proberen te maken.

Klassieke plaat
“We hebben geprobeerd om een klassiek album te maken, een album dat de tand des tijds kan doorstaan. Deze plaat zit vol met knipogen en referenties naar alle klassieke albums uit het verleden. Zeker onze oudere fans zullen deze herkennen.” En inderdaad, het bombastische van Queen, het psychedelische van Pink Floyd en de punk van de Ramones, het is allemaal terug te vinden op The Black Parade.
Het derde album van My Chemical Romance werd geproduceerd door Rob Cavallo. Hij werkte eerder met bands als Green Day en artiesten als Alanis Morissette. “Rob was een grote broer, vader en oom in één voor ons”, zo vertelt Gerard. “Hij moedigde ons aan om het te doen zoals wij het wilden. Hij heeft ons nooit ontmoedigd, vond geen enkel idee te gek. We konden helemaal ons zelf zijn in de studie, mede daarom is het album zo goed geworden. Rob kan alles achter de knoppen, onze sound klinkt zoals we altijd wilde dat hij klonk.”

Gerard is op alle nummers van de nieuwe plaat even trots, maar als hij er toch eentje moet uitlichten, gaat hij voor het nummer Teenagers. “Dit is een van de belangrijkste nummers op onze nieuwe cd. Het is niet onze bedoeling om in dit nummer af te geven op ouders of leraren, maar als jongere is er altijd een ‘zij’. We wilden een sociaal commentaar geven op de wereld waarin veel jongeren leven. Problemen worden steeds vaker met geweld opgelost en overal zie je groepjes, de zogenaamde tribes en clicks, ontstaan.”
Voelt de band zich moreel verantwoordelijk om deze problemen aan te kaarten? “In eerste instantie is het de verantwoordelijkheid van ouders om naar hun kinderen om te kijken. Als kinderen bang zijn om naar school te gaan door het geweld dat daar heerst, moet je naar ze luisteren en ze serieus nemen. Als jongeren met zelfmoordplannen rondlopen, moet je dit als ouders opmerken en het zeker heel erg serieus nemen. De verantwoordelijkheid die wij als rockband hebben is om tegen de wereld te zeggen wat wij denken, om muziek te maken die doorwerkt op het leven van mensen.”

Schooltijd
Aan zijn eigen tijd op school heeft Gerard eigenlijk wel goede herinneringen. “Ik was onzichtbaar op de middelbare school. Ik vond dat ook wel best. Ik zat altijd in een hoekje te tekenen of te schrijven.” Gerards liefde voor tekenen is altijd gebleven. Op Three cheers for sweet revenge zijn de invloeden van de zogenaamde comic books (Amerikaanse stripboeken) duidelijk terug te vinden. Niet alleen op het artwork van de cd, maar ook in de teksten. Een volgende stap voor Gerard Way is het uitbrengen van zijn eigen comic book. “Volgend jaar komt mijn eerste eindelijk uit. Het boek heet The umbrella academy en het is een ongewoon epos over een superheld. Het boek vertelt het verhaal van Sir Reginald Hargreeves, een wetenschapper die van cricket houdt.” Het is de bedoeling dat het verhaal in zes delen verschijnt.

Een ander, letterlijk, hoogtepunt voor Gerard en zijn mannen was het optreden tijdens de pre-show van de MTV Music Awards. My Chemical Romance speelde daar de single Welcome to the black parade op het dak van het Rockefeller Centre in Manhattan, New York. “Ik heb enorme hoogtevrees en moest mijn angst echt overwinnen, maar toen we eenmaal begonnen, waren al mijn angsten voorbij. Wat we daar deden, was zo sterk. Ik had New York nog nooit op deze manier gezien.” Dit optreden was voor de band ook de uitgelezen kans om de nieuwe kostuums te laten zien aan de wereld. Alle bandleden hadden, om het black parade gevoel compleet te maken, een skeletkostuum aan.

Paradiso & Europa
Of de band ook met deze kostuums naar Europa komt, is nog even afwachten. Vrijdag 13 oktober (mooie datum voor een black parade) staan de heren in de Amsterdamse poptempel Paradiso. Hoe groot is de overgang voor My Chemical Romance van de grote Amerikaanse zalen naar de intieme Europese podia? “Voor ons is het juist extra leuk om te touren in Europa. Het geeft ons de kans om weer intiemere concerten te geven. Het contact met de fans tijdens zo’n concert is makkelijker tot stand te brengen. Als band moet je ook geconcentreerder zijn, omdat foutjes eerder worden opgemerkt. De fans in Europa zijn ook heel cool. Eigenlijk verschillen de Europese en de Amerikaanse fans niet zoveel van elkaar. Waar we ook spelen, overal komen we aardige mensen tegen. Ook tijdens concerten doen de Europeanen qua enthousiasme zeker niet onder voor de Amerikanen. Alleen in Japan stonden we even te kijken, daar is het een gewoonte om tussen de nummers doodstil te zijn.”

Tot slot wil Gerard de fans nog een ding meegeven: “The Black Parade is zonder twijfel het beste album dat we tot nu toe hebben gemaakt.”